هر از چند گاهی ادم دلش واسه یه سری کارا زیادی تنگ میشه.امروز دلم بدجوری واسه یه کاری تنگ شده.یادم میاد بچه ک بودم ب این کار نه تنها علاقه وافر بلکه اعتیاد زیادی نیز نسبت بهش داشتم.

البته قابل توجه برو بچ بگم ک من وقتی بچه بودم یه محله ک چه عرض کنم بلکه یه شهر از دستم فرار میکردن البته حالا هم دست کمی از اون روزا ندارم.خلاصه حاشیه نرم ک کله ی همایونی شما ب درد بیاد.از اون کارایی ک من عاشقش بودم و از جمله مردم آزاری هایی بود ک من میکردم این بود ک ظهر بعد از ناهار ک همه میخوابیدن سر ساعت 3 من یواشکی میرفتم بیرون ب سراغ ایفون خونه ی همسایمون جناب اقای آردی و اونقدر انگشتمو رو زنگش فشار میدادم که اتصالی میکرد.جاتون خالی اونقدر کیف میداد اونقدر کیف میداد ک نگو.البته باید اینو اضافه کنم من انقد آدم ضایعی بودم ک خانواده ی آقای آردی میفهمیدن ک اون ادم سادیسمی که داره بیدارشون میکنه منم.یادم میاد روزی نبود ک اونا نیان در خونمون و ب بابام نگن.بابام هم وقتی میخواس منو تنبیه کنه دو ساعت توی پارکینگ خونمون منو زندانی میکرد منم ک عین خیالم نبود مینشستم با اسباب بازی کهنه هام ک مامانم اونارو تو پارکینگ میذاشت خاله بازی میکردم وقتی بابام میومد درو باز کنه تا این صحنه رو میدید از خنده روده بر میشد ونه تنها اون بلکه همه میومدن پایین و ب این که من اصلا براشون ارزش قائل نیستم تاسف میخوردن.بعضی وقتا هم توی اون تاریکی وقتی حوصلم سر میرفت مینشستم برای فردا ظهر ک میخواستم برم زنگ در خونه هارو بزنم برنامه ریزی میکردم.میبینین تو رو خدا؟؟؟

تازه این گوشه ای از کارهای ملا نصرالدینی منه ایشالا بعدا واستون ب طور کامل میتعریفم.

شما هم از کارای بنی اسراییلی تون برام بگید. ببینم چقد با هم تفاهم داریم.

پ.ن:هنوزم اهالی خونه ی اردی منو به چشم یه خل نگاه میکنن.منم وقتی نگاشون میکنم در دل همایونی ام ب ظلم هایی ک در حقشان کردم هرهر میخندم...